#2021/3 Pieterpad.
Voor je het Pieterpad gaat lopen naar het zuiden is mogelijk nog even naar het noorden, naar de Waddenkust te lopen. Het is de grens van het vaste land van Nederland.
Een heel bijzonder stukje aan de rand van Nederland met zicht op de Waddenzee.
Laatste boerderijen voor de Waddenkust, bij Oudedijk.
Aan de noordelijk rand van Nederland is elke meter land in gebruik door boeren. Dit is voormalige zeebodem, heel vruchtbare zware klei, zeeklei.
En als dit net geploegd is in het voorjaar liggen op de akkers grote rijen hompen glanzende aarde; bijna zover als het oog reikt. Zo mooi neergelegd! Dan moét ik dit tekenen. Je wilt er niet wonen als je er niet bent opgegroeid, maar ik kijk met andere ogen en dan is dit heel mooi beeld.
Ga vooral met je rug en je capuchon op naar de wind staan; die wind blaast hier veel harder. Er is weinig beschutting.
De horizon kun je leggen waar je wilt. Hier keek ik meer naar de akkers en tekende de horizon hoog.
Bij noordenwind, de enige wind waardoor Nederland schoon wordt geblazen ontstaan de mooiste wolken die je maar kunt voorstellen.
Dan zou ik de horizon veel lager tekenen en juist meer wolken, luchten schetsen.
In elk jaargetijde ziet het er echt anders uit. Ik hou van deze zichtbare vormen en lijnen in het landschap. Ik weet wel dat in de zomer, als het graan kleurt of aardappelen bloeien dat je dan grotere kleurvlakken ziet; ook heel mooi….
Je bent nog niet op de dijk! Hoe de wereld daar een beetje van boven af er uitziet is helemaal een wonder! Je ziet iets verder weg de ‘echte’ grens van land en zee, waar slib bezinkt. Dit is in je beeld een hele rechte streep. Erachter glinstert de zee; elk weer, elk licht is een spektakel om te zien! Een uitdaging om dit ‘te pakken’.
Het aangeslibde land, de kwelder, voor de dijk is puur natuur. Boeren laten er schapen of runderen grazen. Je ziet geulen door eb en vloed ‘van je af’ naar zee lopen: wat een lijnenspel. En er vliegen altijd vogels in groepen, in grote of kleine zwermen op ooghoogte voorbij. Het lijkt een leeg beeld, maar er gebeurt van alles!
En je kunt ietsje lager onder de kruin van de dijk uit de wind gaan zitten om te kijken, te tekenen. Neem vooral een verrekijkertje mee!
De schapen lopen ook op de dijk; leuk gezelschap. Ze zijn gewend aan mensen. Op dit stuk van de dijk staat een prachtig uit staal gesneden beeld ‘De IJzeren Wadloper’ uit te kijken over het Wad, hand boven de ogen, prikstok in de hand. Wadlopen doen ze ook hier vanuit Pieterburen. Er zijn altijd wel mensen in de buurt.
Dan weer terug door het jonge landschap. Hier liggen oude zeedijken met doorgangen voor weggetjes. Coupures heten die. Aan de voet van deze oude dijken staan groepjes bomen. En wat voor bomen: verwaaid en scheef gedrukt door de altijd duwende wind. Nu de bomen nog kaal zijn zie je hun vorm zo goed.
Dit was een mooi rondje vanuit Pieterburen; 10 kilometer. Dit lijkt veel, maar neem er rustig de tijd voor.
Als je dan met het Pieterpad start kun je zeggen dat je aan de grens van je eigen land bent begonnen. Je weet dat als je het hele Pieterpad gaat lopen - en daar kun je jaren over doen; elke keer een stukkie – dat je dan ook weer bij de grens van het land zult eindigen; die in het zuiden, 500 km verder, op de Sint Pietersberg.
Veel inspiratie gewenst.
Met tekengroet
Juliet
Ook op mijn website staan dit weekeind nog kortingen op alle kaarten, dan kun je een ander verrassen met een origineel kaartje.
